zaterdag 12 juli 2014

450 dagen #thinkpositive, tijd voor #actpositive

Exact 450 dagen geleden gooide ik het roer om. Het waren jullie, mijn vrienden en vriendinnen (offline/online) die aan de alarmbel trokken: ‘Wim, je bent zo zuur geworden’, ‘Stop toch eens met zeuren op je facebook.’ Het kon zo inderdaad niet verder.

De oplossing zat in een klein hoekje, #thinkpositive was geboren. En zoals alle goede oplossingen, was het doodeenvoudig. Think before you tweet, maar dan met een positieve noot. ‘Zou ik dat wel zeggen? Kan ik die donkere wolk een zilveren randje geven?’ Vijf seconden positieve reflectie om elk verhaal vrolijk te maken.


De reacties waren lovend: iedereen aan de #thinkpositive. Ik kijk vandaag tevreden terug op anderhalf jaar van kleine en grote successen: veel #thinkpositive over de trein, met zelfs een column in Het Belang van Limburg, UNIZO Limburg met #thinkpositive als slogan voor ondernemers en een truitje van Mathieu Gijbels in de brievenbus om positief te supporteren voor onze Rode Duivels.

Een mooi parcours, maar toch knaagde er iets. Het gezonde verstand botste op de fysieke beperkingen van het lichaam. De woorden van Juvenalis flitsten door mijn hoofd: ‘orandum est ut sit mens sana in corpore sano’. ‘Laat ons bidden voor een gezonde geest in een gezond lichaam.’

Maar bidden bleek niet te helpen. ;-)

De weegschaal herinnert me elke morgen aan de honderd kilo die ik doorheen de dag moet slepen. Niet bepaald motiverend. Dus zet ik er het mes in. Letterlijk, dat zou te makkelijk zijn. Tijd voor een nieuwe slogan, tijd voor #actpositive.

De target is eenvoudig: 80 kilo is een prachtig gewicht voor ondergetekende. Op mijn 18e waren het er 69, dus zeker haalbaar.

De middelen om het doel te bereiken kennen we allemaal: afrekenen met de grote boosdoeners, te weinig bewegen, te veel fout voedsel en te veel alcohol.

De challenge:

  • vanaf vandaag in rechte lijn naar de tachtig kilo;
  • met een dagelijkse portie beweging;
  • geen fastfood;
  • en geen alcohol meer.

Ik reken op jullie als mijn waakhonden en beschermengelen: ‘Leid ons niet bekoring en behoed ons van het kwade.’ :-)

Doen jullie mee? #actpositive #thinkpositive

Wim

zaterdag 15 maart 2014

#thinkpositive in de trein

Donderdag was het weer zover. Bovenleiding geknapt, stilstaande trein, duizenden Limburgers te laat thuis. Voor de krantencommentaren van vrijdag had je geen glazen bol nodig. Maar niet iedereen is het daarmee eens.

Ik schrijf deze opinie over de trein, op de trein. Omdat het zo hoort, omdat je meningen best deelt vanuit je eigen kennis. Niet iedereen kan alles weten. De hardste roepers over de NMBS zijn de occasionele treinreizigers: uitgebluste ambtenaren op vorming naar Brussel, verveelde oma’s met kleinkinderen onderweg naar de zee of vermoeide vakantiegangers met zware koffers.

Hoog tijd om ook een andere klok te luiden. Echte pendelaars klagen niet. Zij kiezen bewust voor de trein. Zij nemen de bluts met de buil. Vaak zijn het routinebeesten. ’s Ochtends dezelfde plek op het perron, goedkeurend knikje naar de collega’s van elke dag bij het instappen. Ieder met zijn vaste wagon, vaste plekje en vaste programma: krant lezen, mails checken, Game of Thrones, boterhammetje eten of nog een snel een uurtje aan de nachtrust breien. Na drie jaar pendelen ken je ze allemaal. En hun stille gewoontes.

Niet zo voor de occasionele reiziger. Zenuwachtig schuifelend staat hij op het perron, speurend naar een metgezel om zijn ochtendlijke odyssee door te komen. Hopelijk ken ik hem niet. Eens in de trein is het volume troef: voorlezen uit de krant, nog snel de kinderen bellen of uitpakken met de wilde verhalen van het weekend. Spoor-etiquette is ver zoek.

En deze reizigers roepen daags na een panne in de krant dat ze ‘het gehad hebben met de trein’ en dat ze ‘morgen wel met de auto naar Brussel gaan’.

Maar vandaag dus even niet. Vandaag zou ik namens de Limburgse pendelaars dankjewel willen zeggen aan de NMBS. Papa elke dag op tijd thuis voor het avondeten (och ja die tien minuten vertraging): dankjewel NMBS! Vrouw en kinderen steeds met een gerust hart, want een auto-ongeval is snel gebeurd: dankjewel NMBS! Al een uur gewerkt voor je nog maar voet op kantoor binnen zet, glimlachende treinbegeleiders, grapjes over de intercom, propere treinen, leuke initiatieven zoals #nmbsocial, het snelste en beste Twitter-team van het land,… Als het goed is, zeggen we het ook: dankjewel NMBS!

Is er dan geen werk meer aan de winkel? Natuurlijk wel, maar ook hier heb ik een goed oog op. Onze Limburgse beleidsmakers zijn niet vies van de trein. Ik zie ze elke week passeren: Johan Sauwens, Lode Vereeck, Steven Vandeput, Annick Ponthier. Zij zijn de politieke lotgenoten en dus bondgenoten van de pendelaar. Zij zijn als geen ander geplaatst om de belangen van de Limburgse treinreizigers te verdedigen, los van de verkiezingsuitslag op 25 mei. We rekenen op hen.

Conclusie: de trein is altijd een beetje werken. Voor de NMBS, voor onze politici, maar ook voor de reiziger. Tijd voor meer #thinkpositive in de trein! Doe je mee?


Wim pendelt al meer dan drie jaar tussen Zutendaal, Bilzen en Brussel en twittert fanatiek over de #nmbs en #thinkpositive. Volg hem op @wimlenaers.