Donderdag was het weer zover. Bovenleiding geknapt, stilstaande trein, duizenden Limburgers te laat thuis. Voor de krantencommentaren van vrijdag had je geen glazen bol nodig. Maar niet iedereen is het daarmee eens.
Ik schrijf deze opinie over de trein, op de trein. Omdat het zo hoort, omdat je meningen best deelt vanuit je eigen kennis. Niet iedereen kan alles weten. De hardste roepers over de NMBS zijn de occasionele treinreizigers: uitgebluste ambtenaren op vorming naar Brussel, verveelde oma’s met kleinkinderen onderweg naar de zee of vermoeide vakantiegangers met zware koffers.
Hoog tijd om ook een andere klok te luiden. Echte pendelaars klagen niet. Zij kiezen bewust voor de trein. Zij nemen de bluts met de buil. Vaak zijn het routinebeesten. ’s Ochtends dezelfde plek op het perron, goedkeurend knikje naar de collega’s van elke dag bij het instappen. Ieder met zijn vaste wagon, vaste plekje en vaste programma: krant lezen, mails checken, Game of Thrones, boterhammetje eten of nog een snel een uurtje aan de nachtrust breien. Na drie jaar pendelen ken je ze allemaal. En hun stille gewoontes.
Niet zo voor de occasionele reiziger. Zenuwachtig schuifelend staat hij op het perron, speurend naar een metgezel om zijn ochtendlijke odyssee door te komen. Hopelijk ken ik hem niet. Eens in de trein is het volume troef: voorlezen uit de krant, nog snel de kinderen bellen of uitpakken met de wilde verhalen van het weekend. Spoor-etiquette is ver zoek.
En deze reizigers roepen daags na een panne in de krant dat ze ‘het gehad hebben met de trein’ en dat ze ‘morgen wel met de auto naar Brussel gaan’.
Maar vandaag dus even niet. Vandaag zou ik namens de Limburgse pendelaars dankjewel willen zeggen aan de NMBS. Papa elke dag op tijd thuis voor het avondeten (och ja die tien minuten vertraging): dankjewel NMBS! Vrouw en kinderen steeds met een gerust hart, want een auto-ongeval is snel gebeurd: dankjewel NMBS! Al een uur gewerkt voor je nog maar voet op kantoor binnen zet, glimlachende treinbegeleiders, grapjes over de intercom, propere treinen, leuke initiatieven zoals #nmbsocial, het snelste en beste Twitter-team van het land,… Als het goed is, zeggen we het ook: dankjewel NMBS!
Is er dan geen werk meer aan de winkel? Natuurlijk wel, maar ook hier heb ik een goed oog op. Onze Limburgse beleidsmakers zijn niet vies van de trein. Ik zie ze elke week passeren: Johan Sauwens, Lode Vereeck, Steven Vandeput, Annick Ponthier. Zij zijn de politieke lotgenoten en dus bondgenoten van de pendelaar. Zij zijn als geen ander geplaatst om de belangen van de Limburgse treinreizigers te verdedigen, los van de verkiezingsuitslag op 25 mei. We rekenen op hen.
Conclusie: de trein is altijd een beetje werken. Voor de NMBS, voor onze politici, maar ook voor de reiziger. Tijd voor meer #thinkpositive in de trein! Doe je mee?
Wim pendelt al meer dan drie jaar tussen Zutendaal, Bilzen en Brussel en twittert fanatiek over de #nmbs en #thinkpositive. Volg hem op @wimlenaers.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten